- The final quest in Indonesia -

Een week hard werken aan mijn scriptie, de laatste informatie verzamelen en een poging doen om zinnige stukken te schrijven voor mijn scriptie. Al was de afleiding en de verleiding erg groot. Toen naar het vliegveld gegaan om Jan op te halen, die mij hier kwam vergezellen de laatste drie weekjes in Indonesië.
Na een weekje wederom alle toeristen attracties in Yogyakarta en omgeving af te zijn gegaan was het zover om mijn tas te pakken, wat toch nog wel een hele opgave was. De foto’s weer van de muur, toch nog een keer bekijken hoeveel onzin ik weer mee heb genomen en me afvragen waarom ik dat jurkje ook al weer heb gekocht. Uiteindelijk toch alles in mijn backpack gekregen en het was tijd om weer afscheid te nemen van een plek waar ik een tijdje van mijn leven heb doorgebracht en nieuwe vrienden heb leren kennen. We vertrokken dinsdag ‘s morgens vroeg naar de Bromo Vulkaan in Oost Java. Het eerste minibusje waar we in zaten was erg relax, veel ruimte en koele airco. Helaas na 10 uur was dit ook niet meer zo comfortabel. Na overgestapt te zijn naar een ander busje, iets voller met mensen & bagage en geen airco, zijn we doorgereden naar onze eindbestemming van de dag Ngadasiri. Een plaatsje in het begin van het berg gebied waar de Bromo vulkaan ligt. De volgende ochtend (nacht) om 3 uur opgestaan en om half vier in een jeep naar het uitzicht gereden. Om half 5 waren we dan bij het uitzicht punt om van de mooie zonsopgang te genieten, dit dan wel samen met nog zo’n 150 mensen, beetje jammer. Op de paar wolken na was het uitzicht en de zonsopgang super mooi! De jeep heeft ons toen weer terug gebracht naar de voet van de Bromo vulkaan, waar we nog een 45 minuten moesten lopen om zo de krater te behalen. Dit zijn betere afstanden voor mij dan de Merapi Vulkaan. Wederom een grote toeristen massa en de lucht uit de vulkaan was niet echt om te houden. Al was het uitzicht over de bergen, het omliggende maanlandschap en in de krater erg indrukwekkend. Toen begon onze tweede dag van reizen, van jeep naar minibusje, naar grote toer bus met airco, naar grote toer bus zonder airco en toen die kapot ging en langs de weg te hebben gewacht; een nieuwe grote toer bus zonder airco, met de ferry naar Bali en verder met de toer bus en toen nog een taxi en wil om half 12 kwamen we aan in Kuta, plaats van bestemming. Een domino reis van vervoersmiddelen. Lieve Dewi en Ward waren die dag ook aangekomen uit Nederland en hadden gelukkig al een hostel voor ons gereserveerd. Na mijn eerste WARME douche in 6 weken waren Jan en ik nog snel iets gaan eten en toen heerlijk slapen!
De eerste dag in Bali hebben we een beetje rond gekeken in Kuta, een Spaanse badplaats met meer Australiërs in Bali. Niet echt ons ding zeg maar.. Daarom zijn we snel naar Ubud gegaan, waar Anne (vriendin van de NHTV) de afgelopen 2 maanden heeft gezeten voor haar scriptie. Ubud is een erg relax, leuk en ludiek dorp/stadje. Anne had ons hier gelukkig geholpen met het zoeken van een slaapplek, want aan straatverlichting doen ze niet. We hebben drie heerlijke dagen in Ubud doorgebracht en zijn ondertussen met dagtripjes vanuit Ubud met de scooter naar Tanah Lot (een tempel aan de zuidwest kust van Bali, die in zee staat), naar de berg en het meer Batur (ontzettend mooi uitzicht) en naar Bedulu (een plaatsje naast Ubud) geweest.
Na Ubud zijn we verder getrokken met onze scooter naar Lovina, een badplaatsje aan de noordkust van Bali. Ondertussen waren we gestopt in Bedugul, een plaatsje hoog in de bergen waar een tempel aan een meer ligt. Wederom een verbazingwekkend mooi en rustgevend uitzicht. Voordat we in Lovina waren ook nog een stop gemaakt bij de GitGit watervallen, waar het ook wel lekker was om even van de scooter af te zijn en een stukje door de natuur te lopen. In Lovina zelf was het erg rustig en hebben we heerlijk gerelaxed, gegeten, geslapen en beetje in de zee gedobberd. ’s Ochtends hebben we ook een tocht op zee gedaan, tijdens de zonsopkomst om 6 uur natuurlijk en hebben dolfijnen gezien. Al was dit op een gegeven moment wel genoeg en werd het bijna meer een dolfijnen jacht, helaas.
Vanuit Lovina zijn we verder gescooterd langs de noordkust naar Amed in het oosten van Bali. De tocht was super mooi, direct aan de zee! Wederom viel de afstand reuze mee, in 2 uurtjes doorrijden waren we in Amed. In Amed bleek het nog rustiger te zijn en hadden we een heerlijk huisje aan het strand als slaapplek. Vanuit Amed hebben we een tocht met de scooter gemaakt naar de Besakih tempel op de berg Agung. Waar het erg druk was, omdat er die week een ceremonie was voor de Balinese bevolking. De tochten met de scooter waren erg mooi, door rijstvelden en rijstterrassen, omgeven door mooie natuur, over bergen, langs meren, uitgestrekte uitzichten en kleine dorpjes met zwaaiende kinderen.
Vanmorgen zijn we weer van Amed naar Ubud terug gereden, om nog even Anne een goede terug reis te wensen en Dewi een goede doorreis te wensen die beide nog in Ubud waren. Morgen zullen ook Jan en ik weer beginnen aan onze terugreis, vliegen van Denpasar naar Jakarta, naar Hong Kong en uiteindelijk naar Schiphol. Waar in Nederland dan the final quest of Indonesia voor mij zal beginnen; het schrijven van mijn scriptie. Want dat is uiteindelijk nog steeds de reden waarom ik naar dit dromerige land ben afgereisd.

Een leerzame, erg lachwekkende en mooie ervaring is Indonesië voor mij geweest. Het land heeft een indruk op mij gemaakt en zijn tekens op mij achtergelaten; ik ben stiltes meer leren waarderen, misschien zelfs iets geduldiger geworden en op de een of andere wonderlijke manier minder gaan eten. Al is mijn eetlust de laatste week weer meer terug gekomen. Geen zorgen, ik ben nog steeds mezelf.

Every country teaches you a different school of thought and every person shows you a different secret or value of life you did not discover before. Every person is born in a flawed state, in search of a complete and balanced life. Continually brooding over the past and nonstop worrying about the future obstruct us to accomplish a balanced life in the present. BEL FA NIENTE, the beauty of doing nothing, is sometimes the best solution for the unsolvable problem we cannot overcome.

Learn, love and live.