- Goodbye is such a sweet sorrow -

Hier dan toch nog even een berichtje met een verslag van de laatste weken in India. Nadat papa en mama weer naar huis waren gegaan heb ik nog even hard gewerkt om mijn stage netjes af te ronden. Toen begon ook het afscheid nemen van alle lieve mensen die ik in Ahmedabad heb leren kennen. Vooral van de mensen in mijn onderzoekswijk vond ik het moeilijk om afscheid te nemen. Dit omdat deze mensen mij zoveel hebben geholpen en met open armen hadden ontvangen. In deze bitter zoete week was er ook iets waar ik erg veel naar uitkeek.. In de vroege ochtend op vrijdag kwam Jan dan eindelijk aan in Ahmedabad!

Nu kon ik Jan laten zien waar ik al die maanden heb gezeten, zo hebben we dan ook nog even de toerist uitgehangen en voor de laatste keer met vrienden gegeten. Toen moesten alle spullen mee, met een volle backpack vlogen we naar het verre zuiden; Kerala. Helemaal in het puntje van India hebben we heerlijk een weekje in een huisje op het strand gezeten. Het was er zo ongelofelijk groen in mijn ogen, maar misschien is dat al snel na een paar maanden in een woestijn stad te wonen. Hier hebben we scooters gehuurd en rustig rondgereden tussen al het groen, naar de koloniale hoofdstad Trivandrum geweest met vele fameuze gebouwen en heerlijk een boekje gelezen aan het strand.

Nadat we heerlijk waren uitgerust was de volgende stop Agra, oftewel de Taj Mahal. Hiervoor moesten we eerst bijna het hele land over vliegen en nog een paar uur in de trein. Doordat we best laat kaartjes hadden gehaald konden we niet meer met een behoorlijk klasse reizen in de trein en dit hebben we ook geweten. Vier uur lang hebben we jeuk gehad van alle grote insecten die er rondliepen, wat was ik blij dat die reis over was. In Agra hebben we in de ochtend genoten van de betoverende Taj Mahal en in de middag het immense Rode Fort bezocht. Diezelfde nacht zouden we alweer verder reizen met de trein naar onze volgende bestemming. Maar door een foutje in de planning, hadden we een treinkaartje voor de verkeerde dag (lees; ‘ik had treinkaartjes voor de verkeerde dag gehaald’). Toch wilden we graag verder en hebben dan ook ’s avonds nog een taxi geregeld, wat ook weer een groot avontuur bleek. Dit omdat onze chauffeur het idee had dat hij Mario Kart aan het spelen was, in plaats van twee toeristen veilig naar hun volgende bestemming te brengen. Desondanks waren we veilig aangekomen in Sawai Madhopur. In het dorpje zelf is niets, maar dan ook echt niets, te beleven. Dit omdat het hier allemaal gaat om het natuurpark Ranthambore, waar nog een aantal van de weinige wilde tijgers leven. Het park bevind zich in een woestijn staat en het landschap was dan ook erg droog. We hebben hier ook een jeep safari gedaan door het park en hebben erg veel geluk gehad aangezien wij wel een tijger hebben gezien! Vele andere toeristen die al op meerdere safari’s waren gegaan, hadden helaas nog geen tijger gezien. Het was wel een erg luie tijger, maar toch een machtig beest om te zien.

De volgende stop was Jaipur, de hoofdstad van de staat Rajasthan. Naast dat het een erg droge, woestijn staat is, zijn er ook eindeloze paleizen en forten te vinden en valt de kleurrijke kleding van de Indiase vrouwen des te meer op. Een rijke geschiedenis is overal in deze ‘roze’ stad terug te vinden; wij vonden de stad meer oranje. Het slapen was hier luxe, in een grote suite in een oud paleis! Na Jaipur zijn we verder gereisd naar Jodhpur een stad verder richting de Pakistaanse grens en ook de woestijn in. Wederom sprookjesachtige paleizen en een immense groot fort die zich hoog op een rots boven de blauwe stad bevindt. Vanuit Jodhpur zijn we ook twee dagen echt de woestijn ingetrokken, wat ook een erg mooie en ook dubbele ervaring was. In de uitgestrekte zandvlaktes waar je denkt dat er nooit iemand meer zou kan wonen, blijven er huisjes opduiken in de verte. Het dubbele gevoel komt voort uit de luxe slaapplek waar we verbleven, binnen de muren was alles net zo groen als in het verre zuiden maar alsnog was het midden in de woestijn. Hier hebben we ook een jeep safari gedaan van erg hoge zandduinen, wat erg gaaf was. Natuurlijk hebben we ook op een kameel door de woestijn gereden, al met al een erg betoverend ervaring.

Het afscheid van alle lieve mensen was wel even moeilijk geweest, maar het was ook wel tijd om naar huis te gaan. India is een erg heftig land en zijn vele eigenaardigheden eisen veel aanpassingsvermogen. Het is eerlijk waar een super ervaring geweest, waar ik veel van heb geleerd en vooral ook genoten. Maar tegen het einde was het wel genoeg met alle viezigheid en vooral de confronterende armoede, op de een of andere manier vond ik het tegen het einde moeilijker om daar mee om te gaan. Nu zit ik weer hier in het vredige Oisterwijk en hoor alleen de vogeltjes fluiten. India lijkt nu nog verder weg dan dat het voorheen voelde, maar vooral ook onwerkelijker. Het aanpassen aan thuis zijn en alle luxe gaat heel makkelijk, maar het voelt wel erg bitter zoet. Ik voel me verwent en soms zelfs diep triest over wat ik heb en over wat ik heb achtergelaten. Het is daarom dat het nog even duurt voordat ik weer zonder schuldgevoel kan genieten, genieten van thuis zijn.

Heel veel liefs.

Check foto’s op https://picasaweb.google.com/elledjong/India6#

There is nothing like returning to a place that remains unchanged to find the ways in which you yourself have altered - Nelson Mandela