- Indonesië, het land waar iedereen wegdroomt. -

Afgelopen week zijn Anne en Kristel (ook studente van de NHTV) hier in Yogyakarta geweest, weer een volle week met uitstapjes en bezigheden met in mijn achterhoofd mijn scriptie.
Samen met Anne en Debby ben ik naar Prambanan geweest, een Hindoestische tempel ten oosten van Yogyakarta. De tempels die ik hier in Indonesië bezichtig hebben allemaal iets mystieks, een verhaal dat door de eeuwen heen van generatie op generatie is door verteld. Verwonderd en wegdromend bij de liefdesverhalen, oorlogsverhalen en verhalen vol verdriet die de tempels vertellen geniet ik van de tempels en de omgeving.
Kristel had het geniale idee om de Vulkaan Merapi te beklimmen, al stond dit ook op mijn lijstje maar had ik mijn twijfels over de haalbaarheid. Onze reisboeken waarschuwde namelijk dat je een uitstekende conditie moest hebben om de top te bereiken. Het was een poging waard dacht ik.. Tot mijn grote verbazing heb ik de top dan ook niet bereikt! We vertrokken donderdag avond om 10 uur vanuit Yogyakarta, en de klim begon om 1 uur ’s nachts vanuit Selo. De hike naar de top zou 4 tot 5 uur duren, net op tijd voor de zonsopkomst. We liepen dan ook in onze truien en poncho’s met een zaklampje die bergpaden op. Er waren drie levels en met elk level werd de klim ook steiler. Naast mijn bar slechte conditie, werkt mijn lichaam ook niet zo goed op hoogtes. Na een uur werd ik al duizelig en wankeling op mijn benen, nog een uur verder heb ik dan ook uiteindelijk mijn avond eten onderweg achter moeten laten op de berg. Na 2 en half uur hiken weigerde mijn lichaam totaal en omdat ik ook Kristel (met de gids) niet tegen wilde houden om de top wel op tijd te halen ben ik tussen level 1 en level 2 blijven haken. Ik kon nog een lekker uurtje slapen op een rots en net op tijd wakker worden om de zonsopkomst te zien, al was deze natuurlijk niet zo indrukwekkend als vanaf de top. Het uitzicht was het uiteindelijk zonder meer waard, zelfs vanaf waar ik zat! Uiteindelijk had Kristel het nog op tijd gehaald en kwam ze helemaal bekaf de berg weer af. Ondanks het ziek zijn, heb ik ontzettend genoten van de tocht, gelachen om de belachelijke situatie waar ik nu weer in zat en het mooie uitzicht. De ervaring van een nacht doorbrengen in het donker op een berg, de zon zien opkomen en tussen/ boven de wolken zitten was ongelooflijk. Tijdens de tocht naar beneden zagen we pas hoe mooi de omgeving was en toch ook wel hoe steil het pad was. We hebben erg moeten lachen, omdat er geen einde aan het pad kwam en zelfs onze chauffeurs ons een uur tegemoet waren gelopen omdat we zo langzaam waren. Gelukkig was onze gids redelijk geduldig en kon ook mee lachen als wij in een schaterlach uitbarsten en nog minder adem hadden. Uiteindelijke lag ik om 2 uur ‘s middags heerlijk in mijn welverdiende bedje.
Afgelopen weekend ben ik ook met Anne, Debby en nog een aantal andere mensen een weekend weg geweest. We hadden een busje gehuurd voor 8 mensen. Toch blijven we ons vergissen in de Indonesische begrippen, in tijd en ruimte. Het busje was dan ook niet helemaal gemaakt op 5 Europeanen en 3 Aziaten. Ondanks dat zijn we op onze bestemmingen gekomen. We begonnen vanuit Yogyakarta, natuurlijk te laat, richting een strand in Oost Java; Sprau Beach . De weg was door bergen en ging omhoog en omlaag, van links en naar rechts. Ondanks dat was het uitzicht super mooi en al meer dan genoeg om te genieten. De zee was paradijselijk blauw met groen, een klif en strand als branding en een groen heuvelachtige achtergrond. Hiervan dan ook heerlijk genoten en even tot rust gekomen, weg uit de drukke stad. Daarna hebben we vanaf een ander strand genoten van de zonsondergang. Uiteindelijk hebben we in Pacitan geslapen, wat een surfers oord is. De kamer in het guesthouse was echt naar Indonesische standaarden, dan is mijn kamer in Yogyakarta echt luxe! De volgende dag vertrokken we naar Solo, een stad in Centraal Java. Wederom een autorit door de oneindig groene natuur en berglandschappen. Na een korte indruk van Solo reden we verder met een groep vrienden van Debby uit Jakarta, naar twee tempels in de bergen bij Solo. De rit naar boven was ontzettend mooi met uitgestrekte rijstvelden en theeplantages. Al kon ik er niet optimaal van genieten, want de weg was ontzettend stijl en de auto had het er maar moeilijk mee. Niet mijn hobby op die hoogte! De tempels waren gelukkig wel de moeite waard, boven op een berg en zo rustgevend dat ik er zelfs stil van werd. Daarna zijn we terug naar Solo gegaan voor een avond uitgebreid eten. Een hele straat vol met warungs, buiten eettentjes met echt Indonesische eten. Het eten staarde me echt aan, mijn maag was in orde en heb dan ook bij verschillende warungs iets besteld en ontzettend lekker zitten eten! Zondag avond laat kwam ik weer thuis, Anne was ondertussen op de trein gestapt naar het vliegveld, weer terug naar Bali. Kristel had het weekend in mijn kamer geslapen en bleef nog een nachtje slapen, want maandag (vandaag) vertrok zij ook weer verder naar Bandung.
Ik sta ondertussen na vier weken in Indonesië met zo’n 200 Indonesiërs op de foto, ze komen naar je toe en vragen of ze met je op de foto willen. Niemand weet waarom, maar vooral de jongen mensen doen dit. Blijft toch apart, met 5 mensen die twee koppen kleiner zijn dan jou op de foto.
Verder schijnt er ook een aardbeving op Java te zijn geweest. Al heb ik daar niets van gemerkt, want ik lag heerlijk te slapen! Anne vertelde het de volgende morgen, die had het wel gevoeld.

Gaze at the endless green and hilly surroundings with a mystique fog covering the countryside like a soft blanket. Inspiring people to dream and believe in marvels coming true. The country of the endless smiles; because of you, I laugh, I smile, I dare to dream again. I dare to dream the impossible.

More pictures are coming: http://picasaweb.google.com/elledjong/

See you in the clouds..