- “Een bureaucratische Fata Morgana” -

Een week verder, vele culturele gebruiken wijzer en ervaringen rijker. Het is al wel gebleken dat aan de andere kant van de wereld de sociale en culturele gewoontes geheel anders. Mensen schudden nee met hun hoofd, maar bedoelen ja; er wordt niet moeilijk gedaan als iemand tegen je aan staat bij de pinautomaat en zegt welke knopjes je in moet drukken tijdens het pinnen; de vrouwen doen het zware werk in de bouw; het bonnetje bij de kassa in de supermarkt moet je bewaren want bij de uitgang krijg je nog een stempel zonder dat het gecontroleerd wordt; buiktruitjes voor jong en oud zijn gebruikelijk (het schoonheidsbeeld is hier overduidelijk anders); en toeteren mag de hele dag door om welke reden dan ook.

Ondertussen zit mijn eerste week van ‘onderzoek’ er alweer op. Al bestond het meer uit wachten, geduld hebben en creatief zijn met tijd. Het zoeken van een appartement stond centraal en alle dingen die ervoor geregeld moesten worden. Zo ook het regelen van internet wat erg lang duurde, vele kopieën van papieren en handtekeningen vereisten. We zijn nog enkele dagen bij een medewerkster van SAATH verbleven, bij haar ouders thuis. Ze waren heel vriendelijk en open, maar het is toch wel heel fijn om iets voor onszelf te hebben. De eindeloze zoektocht naar een slaapplek ging verder en de derde keer dat we echt dachten dat we een appartement hadden, werd het wel heel erg met de eisen. Er werd al gesproken over de volgende dag verhuizen, contracten en alle andere formele benodigdheden. Maar omdat het appartement in een Jain society (een religie) bevond, mochten we geen vlees, alcohol of dingen die onder de grond gegroeid hebben nuttigen. Hier hadden we ons bij neergelegd, maar toen begonnen het.. Het is algemeen verboden om in Ahmedabad alcohol te drinken, en is dan ook nergens verkrijgbaar. Enkel in twee bedenkelijke hokjes, waar dan ook enkel toeristen een alcohol vergunning kunnen halen. Dit omdat het voor toeristen thuis wel gebruikelijk is om alcohol te drinken. Nu was het zo dat voor het appartement we een alcohol vergunning moesten halen, maar voor een alcohol vergunning moesten we een thuis adres hebben. We hebben toen het adres van het hotel gebruikt, waar we eerst smeergeld moesten betalen voordat we een bewijs kregen. Hiervoor was ook weer het zetten van handtekeningen nodig wat een dag vullende bezigheid is, dan ook voor de vergunning weer 20 handtekeningen. Maar desondanks onze goede wil en bedoelingen werd voor de derde keer de avond voordat we in zouden trekken het appartement afgezegd. Hier word je behoorlijk moedeloos van, maar gelukkig hadden we al een redelijk netwerk opgebouwd van vrienden. Doormiddel van bellen en vragen hadden we vrijdag avond al weer bij verschillende appartementen de mogelijkheid om te kijken. Bij een appartement konden we zelfs open over alles praten met de huisbaas, werden er geen buitengewone eisen gesteld en konden we de volgende dag er al in! Dit klonk ons allemaal wel heel aantrekkelijk en hebben het appartement ook meteen genomen. We zitten er inmiddels in, na een dagje schoonmaken voel ik me al helemaal thuis! Het is een behoorlijk groot en voor hier luxe appartement aan een erg druk kruispunt. We horen dan ook 24 uur per dag getoeter! Maar al met al zitten we hier prima! We hebben nog niet veel meubels, en het appartement ziet er dan nog een beetje triest uit. Maar als het goed is komt daar vandaag verandering in.

Op het kantoor is het ook nog erg wennen, de tijden zijn erg flexibel en niemand zegt iets als ze binnen komen of weggaan. De ‘goedemorgen-cultuur’ van Nederland kennen ze hier niet. Ik heb al wel wat dingen verder kunnen uitwerken op de computer en ben ook al twee keer naar mijn onderzoeks-wijk geweest; Juhapura. Dit is een Moslim wijk, tegenover de rest van de stad wat voornamelijk Hindoeïstisch is. Dit is wel wennen, maar ook vooral dat het er rustiger is met verkeer en meer laagbouw. Dit omdat het natuurlijk toch een sloppenwijk blijft. De mensen zijn onbeschrijfelijk behulpzaam en vriendelijk! Het is wel zoeken met alle smalle straatjes en huizen die allemaal op elkaar lijken. Maar gelukkig zijn er verschillende mensen van SAATH die mij daar ook veel bij helpen. Ook ben ik al naar een crèche (pre-school) geweest en heb al een beter zicht van hoe het werkt. De vrolijke kindjes zijn van goede invloed op mijn humeur! Een nieuwe week vol met nieuwe kansen, het is afwachten wat het mij brengt.

Het straatbeeld blijft sprookjesachtig; de traditionele kleding en sieraden van mensen, overal kraampjes met prullaria en fruit, de koeien die de hele dag rondwandelen op alle plekken waar het precies ongemakkelijk is en ook de andere kant van het sprookje met de mensen die aan de kant van de weg wonen en kinderen die bedelen voor een beetje eten. Het blijft heel tegenstrijdig en soms ook moeilijk om te zien, maar het is wel goed om te realiseren dat het ook allemaal anders kan zijn. Het is verder erg leuk dat bijna iedereen op de foto wil, en soms heb je dan ook horde kinderen om je heen. De mensen blijven erg veel staren en soms durven ze iets in het Engels te zeggen, of zelfs een foto van ons te maken. Maar veel meer gebeurt er niet dan een vriendelijke glimlach. Zondag zijn we naar een tweede hands-markt geweest, om verschillende dingen voor in ons appartement te halen. Het was hier alleen zo druk dat we al snel weer verder gingen. Hoe dan ook, er is weer veel verandert en hopelijk is het een duidelijk verhaal geworden met een schets over hoe het hier is.

Ik heb al enkele foto’s online gezet, ook van de onderzoeks-wijk. Zie de linken!

Directe link; https://picasaweb.google.com/elledjong/India1#
Foto’s link; https://picasaweb.google.com/home?hl=nl&tab=wq (album; India – 1)

Even in fairy tales there are people living in misery. When you open your eyes and see that in real life it is possible for fairy tales to come true, you realize it is truly saddening that many people remain in misery. Be grateful for all the blessings you might have in your life!

Liefs.